Nadat met T. als afsluiting van de Tegernsee Runde nog even op een terrasje een versnapering was genuttigd, was C. vastbesloten de Aueralm vandaag wel te overwinnen (zie eerste poging). De kaart werd nog eens goed bestudeerd – wederom tevergeefs zoals later bleek – en hoewel het er al weer dreigend uitzag, vertrok hij toch.
Deze keer wel van de goede parkeerplaats, maar na twee richtingaanwijzers alweer op de verkeerde route.
Een bessenplukkende wandelaar werd om raad gevraagd, maar die was ook van mening dat het – via de route die nu voor hem lag – onbegonnen werk was om de Aueralm te beklimmen.
Beter ging hij door naar de Schwarztennalm – ook leuk en maar een klein stukje steil.
Dat kleine stukje bleek dan wederom bijna een kilometer tegen 20 – 25%, maar dat was al niet echt een probleem meer.
Bovenop (1.027 meter) de haast desolate Schwarztenn aangekomen, wist C. het ook niet meer en maakte rechtsomkeert.
Eigenlijk wilde hij dan maar terug naar het hotel, maar bij de laatste richtingaanwijzer (de 1e dus op de heenweg), stopte hij toch nog even om te proberen te achterhalen waarom hij steeds op van die onmogelijke stukken terecht kwam.
Tot zijn stomme verbazing bleek er aan de achterkant van de betreffende boom ook nog een bordje te hangen, met daarop ‘Aueralm über Waxelmoos’ en dat zou hem dan moeten zijn.
Dus besloot hij toch nog maar een poging te wagen…
Bemoedigend toegesproken door afdalende wandelaars, werd de klim ingezet en al gauw werd duidelijk waarom men hem zo vriendelijk sterkte had gewenst.
De meter stond namelijk al weer stijf boven de 20% en er leek geen einde aan te komen.
Toen C. dan toch begon te denken dat dit een alm te ver was, vlakte het zowaar af naar 15%, zodat hij besloot nog even door te rijden.
Enkele uitschieters daargelaten, werd de rest van de route omhoog tegen dat – toch niet misselijke maar wel doenlijke – percentage afgelegd.
Erg snel ging het al niet en dat bleef zo, maar de top (1.269 meter) werd gehaald en als dank mocht hij foto’s maken van het dichte wolkendek / de dichte mist ter plaatse.
Daarna volgde een bijna onverantwoord gevaarlijke afdaling langs een andere route, die dus langs het pad bleek te gaan waarover hij zich de dag daarvoor tegenop had proberen te worstelen.
Hij moest regelmatig met z’n volle gewicht achterover gaan hangen om niet over de kop te gaan.
Eigenlijk onbegonnen werk – als afdaling al bijna niet te doen, laat staan dat je daar tegenop klimt (noot achteraf: zeker niet met de 21 achter dus, maar ook niet met een 31)…
Moe maar voldaan bereikte hij weer de veilige haven van het hotel, waar T. bezorgd had zitten wachten omdat het ‘in het dal’ zo geonweerd had.
Dat was hem dan tenminste nog bespaard gebleven deze keer.
Lengte rit: 28,3 km
HM: 1.153 (dagtotaal incl. Rondje Tegernsee)
Max. stijging: 30% zowel omhoog als naar beneden.