Maandag 29 juni is het zover: vanuit Fusch de ‘Grossglockner Hochalpenstrasse’ op.
Climbbybike geeft van daaruit alleen de klim naar de Edelweisspitze (dik 21 km), maar C. is van plan om daarna door te rijden richting Heiligenblut.
Dat komt dan neer op de klim die op Climbbybike vanuit Pockhorn naar de ‘spitze’ beschreven wordt, maar dan in omgekeerde richting.
Bij elkaar pakweg 48 km, maar niet alleen omhoog dus. Als hij nog energie overheeft, gaat ie vanuit Heiligenblut ook nog naar de Franz Josephs-höhe…
Indien het weer het toestaat tenminste – het schijnt nogal vaak slecht weer te zijn in die contreien. Maar vorig jaar was het op D-day op de Stelvio toch ook prachtig?
Verslag
Vandaag was het zo ver: na de Nockalmstrasse in 2008, ging C. zijn 2e van de bekendste ‘Alpenstraßen’ in Oostenrijk bedwingen, de Grossglockner Hochalpenstraße. De weersvooruitzichten waren slecht, maar hij moest en zou – je kijkt er geen 9 maanden naar uit om vervolgens van een beetje sneeuw bang te worden…
Het moet gezegd: het viel qua weer inderdaad tegen, maar het was te doen. Bovenop de toppen was het steenkoud en lag verse sneeuw, enig uitzicht was er niet en afdalen was levensgevaarlijk, maar het klimmen was eigenlijk geen probleem.
De zondagmiddag – bij veel beter weer en toen werden er tenminste nog wat mooie plaatjes geschoten – werd gebruikt om de route tot het Fuscher Törl per auto te verkennen, maandagochtend werd duidelijk dat C. gewoon op de fiets kon stappen.
Na een stevig ontbijt, stapte hij dan ook om 10:25 op zijn aluminium ros en ging het de eerste pakweg 8 kilometer richting Fusch – het pittige hoogteverschil tussen Bruck en Fusch (50 meter, van plm. 750 naar 800) werd in elk geval moeiteloos overwonnen 🙂
Direct na het verlaten van Fusch begon het echte werk en ging het, vooral het eerste stuk stevig, omhoog tot aan de ‘mautstelle’ bij Wildpark Ferleiten, dat op 1.145 meter ligt. De spieren waren los voor het zwaarste stuk…
Nadat er een ticket uit de startautomaat was getrokken en de foto was gemaakt, ging het verder. Vanaf dat moment heb je alleen nog maar relatieve rust in de bochten – in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Stelvio, waar de bochten binnenin zeker zo steil zijn als de rest, zijn die hier duidelijk vlakker, zowel binnen als buiten.
Maar de percentages zijn hoger op de Grossglockner, die dan ook hoger in de ranking van Climbbybike staat. Op weg naar de 1e top, de Fuscher Törl worden dik 1.250 hoogtemeters overwonnen in nog geen 13 kilometer.
Dat is op zich al flink, maar het gemiddelde zegt niks over de maxima die je tegenkomt en die liegen er niet om. Verscheidene stukken gaan met percentages van 12% omhoog en dan snak je – ondanks de relatieve kou – al gauw naar adem, zeker na de zoveelste keer…
En hoewel het dus niet mooi genoeg was voor uitzichten op de top, was er onderweg toch menig mooi panorama te bewonderen, hetgeen de inspanning enigszins verlicht (want dat maakt het toch de moeite waard?).
Na 1 uur en 20 minuten was C. bij het herdenkingsmonument ‘am Ziel’ bij het Fuscher Törl en werd het kaartje ingewisseld. Hij was niet erg onder indruk van zijn prestatie, maar (later) bij terugkomst in het wildpark, bleek uit de vele – bij de oorkonde automaat rondslingerende – tickets dat er maar een paar mensen sneller naar boven waren gefietst…
Een ijskoude regen- / natte sneeuwbui werd uitgezeten in het souvenirwinkeltje, waar tevens het ‘verplichte’ shirt en een paar andere aandenkens werden gekocht. Vervolgens klom onze held weer op zijn fiets voor de klim naar de Edelweisspitze.
Deze weg is destijds aangelegd met geld dat over was uit het oorspronkelijke budget voor de pas en bestaat voornamelijk uit klinkers. Gezien de relatief lage snelheid omhoog is dat niet echt een probleem, omlaag durfde C. niet. Ook dit stukje is pittig – hoewel maar 1,5 kilometer lang, moet je daarin wel weer 180 hoogtemeters overwinnen.
Na een broodje in het restaurant op de top, werd het parcours naar het Fusher Lacke (2.261 m) per auto afgelegd, waarna de net 4 kilometer door het Mittertor (2.373 m) en Hochtor (2.505 m) wederom per fiets werden bedwongen.
Bovenop bij de Hochtor zag je echter geen hand voor ogen meer en voor de tunnel stapte C. dan ook weer in de auto – de afdaling bleek ook feitelijk niet te doen en aangezien hij toch liever omhoog als omlaag fietst, werd de splitsing bij Mautbads in het Guttal (1.859 m – een daling van 650 meter in pakweg 6,3 kilometer) tenminste veilig bereikt, hoewel de eerste 2 km ook in de auto geen pretje waren.
C. dacht a.d.h.v. de kaart begrepen te hebben dat je eerst naar Heiligenblut moet om naar de Kaiser Franz-Josef-höhe te kunnen klimmen, maar dat had hij niet goed gezien.
Dus werd in het Guttal de regenkleding aangetrokken en ging het op de fiets rechtdoor omhoog richting die top. Na een paar kilometer – en hij was inmiddels wel een beetje moe ook – regende het zo hard dat hij even overwoog in de auto te stappen.
Maar je hebt zo’n lijfspreuk niet voor niks, dus beet hij door. En gelukkig klaarde het weer wat op en werden de laatste slopende kilometers in elk geval ‘regenvrij’ volbracht.
Relatief gezien valt deze klim trouwens wel mee, want over ongeveer 8,5 kilometer hoef je ‘maar’ 500 hoogtemeters te overwinnen. C. was echter blij dat hij boven was – na een paar stretch oefeningen ging de fiets weer op het rek en werd per auto nog even Heiligenblut (op 1.280 meter) bezocht.
Daar werd wederom een versnapering genuttigd en hoewel het jeukte toen de weg terug werd ingezet, was hij blij dat T. hem verbood er zelfs nog maar over te denken om nog eens op de fiets te stappen…
De Grossglockner Hochalpenstraße van C. in cijfers:
Lengte: 34 km (vanaf Fusch, zonder afdalingen)
Hoogtemeters: 2.521 (7.4%)
1.589 -> Fusch – Fuscher Törl (19,6 km / 8,1%)
177 -> Edelweisspitze (1,8 km / 9,8%)
245 -> Fuscher Lacke – Hochtor (4 km / 6,1%)
510 -> Guttal – Kaiser FJ-höhe (8,6 km / 5,9%)
Een videoverslag vind je hier, op YouTube (Let op: Kijkwijzer rating 16!)