In tijden van stress en / of droevenis, niks zo fijn als een mooi boek. Nou ja, een stuk fietsen, liefst bergop, dat is nog mooier.
Maar terwijl Freeze (@DatWeetIkOokWel) zijn broer Ruud moet begraven (52 pas) en morgen Wouter Weylandt (half zo oud) door een hele natie begraven wordt, mijn eigen Toerbeest ligt bij te komen van een operatie (uterusextirpatie), had ik tijd voor en behoefte aan een boek, liefst een beetje humoristisch.
Een week of twee geleden werd ik geattendeerd – ik weet niet meer hoe, maar de ‘social media’ zullen er wel aan bijgedragen hebben – op ‘Ga toch fietsen!’ van Thomas Braun. Ik heb het meteen besteld via Bol en had me al voorgenomen om het te gaan lezen zodra ik ‘Wacht! Wacht!’ van Terry Pratchett uit zou hebben. Dat was gisteren en vandaag zat ik dus in de wachtkamer op mijn vrouw te wachten, die overigens eindeloos lang in de ‘verkoever’ bivakeerde. Ik stortte mij op de metamorfose van Thomas…
Ik ben zelf al een paar jaar ouder, maar dat het een herkenbaar verhaal is, is zeker. Ik ben weliswaar al heel lang geen ietwat vadsige, zuipende kettingroker meer, maar ik was het ooit wel, ik ken ze ook en ik heb zelf – zij het om andere redenen – een vergelijkbaar traject afgelegd. En ook bovenop de Stelvio gestaan; gelukkig was mijn vrouw er bij, dus ik hoefde haar niet snotterend te bellen, hetgeen ik anders overigens zeker gedaan zou hebben, maar samen met de ‘ingezonden brief’ van Anne en de slotzinnen ‘Hoe heet ze eigenlijk? Micky.’ waren dat wel de ontroerendste passages.
Verder natuurlijk prachtig – met de nodige zelfspot – geschreven, de worsteling die de metamorfose is wordt treffend beschreven, de angsten, de twijfel, de openhartigheid. De club van de Bormio Bike Challenge had ook Bike Rebels kunnen heten (met Koenmando erbij, onze spin instructeur) en het zal je dus niet verbazen: ik heb het praktisch in één ruk uitgelezen.
Het staat nu dan ook met recht tussen de verzamelde stukjes van Peter Winnen, ‘De man en zijn fiets’ of de vele boekjes die ik inmiddels heb over al die mooie cols, waarin de ‘onmenselijke zwaarte’ van menig monster tot in detail staat beschreven. Nu mijn eigen (2e) ‘quest for a leaner, meaner body’ vrijwel voltooid is, heb ik nog meer zin in mijn hoogtestage komende juli!