Dag Harry

Een vlammend betoog zou het worden: onze goede buur en vriend – of andersom: die twee gaan wel degelijk samen – die in een hospice ligt te creperen, omdat zijn uitgemergelde, bijna-maar-nog-niet-helemaal dode huls weigert de geest te geven. “Kan iemand hem dat laatste zetje niet geven?” tweette ik gisteravond vertwijfeld, zodat hij van de hel naar de hemel kon overgaan…

Je kunt voor je zieke huisdier op eenvoudige wijze een verlichtend einde bewerkstelligen; natuurlijk ligt dat voor een mens (terecht) anders, maar hoeveel uitzichtlozer wil je het lijden in beeld gebracht hebben? Ik weet zeker dat Harry dit niet gewild heeft en ik huil… Hier moet een eind aan komen!

Ik probeer wanhopig prettigere beelden uit het niet eens zo verre verleden op te roepen, zoals die waarin ik bijvoorbeeld met ‘sufkutje’ over onze gezamenlijk in elkaar getimmerde tuin- / erfscheiding stond te keuvelen. Meestal over niks, soms juist over belangwekkende zaken als hoe wij het land uit het slop zouden gaan trekken.

En, de laatste 1,5 – 2 jaar, over kanker. Zijn kanker. De onverwoestbare (ras)optimist, die langzaam maar zeker door dat monster gesloopt wordt. Die dat zelf ook wel in de gaten heeft, maar desondanks blijft vechten, hopen.

Maar, hij kan de ongelijke strijd niet winnen en vooral de laatste maanden gaat het heel erg hard.

Hij is nog met zijn vrouw naar Kroatie geweest voor een korte vakantie en was daar gelukkig, terwijl ze wisten dat het de laatste vakantie zou zijn.

We hebben hem half of eind oktober nog meegenomen voor een ijsje bij Coumans en hij was daar gelukkig, zelfs terwijl wij allemaal wisten dat het zijn laatste was.

Ze hebben zelfs nog heel voorzichtig gedacht over een bescheiden feestje voor zijn 65e verjaardag (6 januari), terwijl we allemaal wisten dat ie dat niet zou halen.

En toen kwam hij een paar weken terug dus in het hospice in Heerlen, waar hij zienderogen wegschrompelde in zijn bedje.

Bijna twee weken terug hebben we hem nog een half kroketje gevoerd, vlak daarna was hij niet veel meer dan een lege huls.

Die leed, dat wel en daar werden we behoorlijk verdrietig, wanhopig van.

Meermalen hebben we hem in het oor gefluisterd ‘laat het los, het is goed zo Harry, ga…’ maar hij ging niet.

God mag weten waarom niet – misschien wilde hij wel, maar verdomde dat eigenwijze lijf i.c. zijn hart het er de brui aan te geven.

Het lijden werd een karikatuur, maar godzijdank is hij vannacht ingeslapen, eindelijk.

Toen hij nog een beetje ‘bij’ was, heeft hij een gebreide Tweet vogel van TeamAD6Tweets ‘ingestraald’ en die gaat met mij – met het team – mee op 7 juni volgend jaar.

Symbool voor hem, maar ook voor de anderen die ik meeneem op mijn bagagedrager.

Lieve Harry, buurmannetje, sufkut: rust zacht.