Verslag: Knighthood DO

Gisteren was het zover: voor de CliniClowns een uurtje of 10 op de fiets, met als persoonlijke bonus de titel “Knight of Sufferlandria” na voltooiing van de queeste.

Voorafgaand aan D-Day had ik al dik 500 Euro mogen ontvangen aan donaties en ik hoopte dat er gedurende de dag nog wel wat bij zou komen. Net als dat ik hoop dat er de komende dagen misschien ook nog wat bijkomt 🙂

Om 7:00 stapte ik op de fiets voor mijn eerste video – het schema zag er als volgt uit, waarbij nummer 10 nog “open” was:

Met een schuin oog op de hartslagmeter (de HS mocht niet teveel oplopen, omdat ik anders het vochtverlies niet meer kan compenseren), vlogen de virtuele kilometers voorbij. Om aan de richtwaarden van de video’s te voldoen, moet ik namelijk een behoorlijke snelheid ontwikkelen*.

Gedurende de 3e video – Hell Hath No Fury – begaf mijn trainerband het; ik kreeg alweer een “bobbel” op de band, net als een paar weken terug. Hierdoor liep deze aan (tegen het frame) en ik gebruikte de volgende pauze om het wiel te vervangen. Helaas had dat wiel een “berg cassette”, dus ik was mijn speelruimte qua schakelen wel kwijt.

Maar goed, de dag voorliep verder voorspoedig – Paula zorgde dat ik te eten en te drinken had en de meelopende alarmklok zorgde ervoor dat ik ook steeds tijdig at en dronk. Ik ben daar namelijk nogal eens te laat mee en dat kon ik nu niet hebben.

Tijdens There Is No Try (nr. 7) begon mijn linkerknie op te spelen en dat baarde me wel wat zorgen. Tegen het eind van nummer 8 was het dusdanig verslechterd, dat ik besloot om niet voor een lange nummer 10 te gaan. Revolver leek me ook niet zo’n goed idee, dus ik koos voor Downward Spiral.

Toen ik die – en dus de queeste – volbracht had, besloot ik om tóch nog door te gaan. Een idiote beslissing natuurlijk, maar de pauzes met de ijszak op de knie hadden wel voor wat verlichting gezorgd en er was in Engeland nog iemand bezig. Bovendien wist ik dat de plagerijen nooit meer op zouden houden als ik niet tenminste nog iets extra’s zou proberen…

Veel keuze had ik niet: Violator, met 68 sprint intervallen (no way!), Blender (1:44 met pain shakes) of het geruilde Revolver, beiden ook met veel interval werk. Dan toch het 2 uur (!) lange “It Seemed Like A Good Idea At The Time” maar, ook al vanwege de symbolische titel – de “Intensity Factor” van die video is tenminste niet zo hoog.

Op de euforie van het volbrengen van de opdracht, gingen de eerste twintig minuten wel lekker, daarna was zowat elke seconde een marteling, tot zo’n 10 minuten voor het einde. Maar, ik maakte ‘m af, ook al was het de meest grillige rit van de dag.

Uiteindelijk was ik 14 uur en 15 minuten bezig, waarvan 12 uur en 30 minuten op de fiets. De afgelegde afstand was 447,81 kilometer…

De kers op de taart was echter dat de donaties inmiddels waren opgelopen tot 822,75 Euro!

Ik was van plan om een logboek bij te houden voor wat betreft eten en drinken, maar dat kwam er niet van. Ik had het meeste baat bij warme pannenkoeken en warme of koude chocolademelk. Daarnaast at ik een paar bollen met ham en/of kaas en dronk af en toe een kop koffie.

De bidons werden gevuld met SiS Go Hydro tablets, hypotone (Sponser Competition) en isotone (Amacx) poeders – in gels en energierepen had ik geen zin.

Ik begon de dag op 74,9 kg en eindigde op 72,6 kg – vanochtend was dat 72,1 kg.

Dank aan iedereen die me gesteund heeft – speciaal Paula natuurlijk en de Facebook Sufferfest groep – en heel erg veel dank voor alle donaties!

Garmin registratie hier.

• Als de software (TrainerRoad) Tacx iGenius compatible zou zijn, had ik een lichte helling kunnen instellen, zodat ik evenveel Watt genereer, bij een lagere snelheid