Berchtesgaden

(English here)

De 1e hoogtestage van dit jaar in Berchtesgaden, was in oktober 2011 al belegd, lang voordat ik op mijn plaat ging en behoorlijk achteruit werd geworpen in mijn planning richting de Alpe d’HuZes.

Maar ja, de training is inmiddels weer hervat en in het Berchtesgadener Land lonkte de Kehlsteinstrasse, dus zaterdagnacht ging het toch richting het zuiden van Duitsland, net onder het Oostenrijkse Salzburg.

In Berchtesgaden aangekomen werd ik meteen uit de droom geholpen: mijn plan om die Zoncolan van Zuidoost Duitsland te bedwingen, zou moeten wachten tot een andere keer.

De Kehlsteinstrasse was namelijk nog potdicht; er wordt nog volop sneeuw geruimd (m.b.v. explosieven) en daarna moet e.e.a. weer bijgewerkt worden met nieuw asfalt.

Kortom, tot eind mei wordt er niet over die straat gefietst…

Ja dom dom dom, ik had wel geïnformeerd bij de pensionhouders ‘of er nog sneeuw te verwachten was rond de tijd van ons bezoek’ en zij hadden – naar waarheid – geantwoord dat die kans niet erg groot was, dat Berchtesgaden normaal gesproken eind april sneeuwvrij is.

En dat klopt: er lag geen millimeter sneeuw in het dorp en zelfs tot rond de 800 – 900 meter lag die er niet. Daarboven dus wel en zo ook op de Kehlstein.

Wel jammer dat bijvoorbeeld de Rossfeld Panoramastrasse, die toch ook tot 1.600 meter reikt, wel sneeuwvrij wordt gehouden.

Anderzijds was dat dan in elk geval nog een alternatief met enige hoogte, hoewel minder stompzinnig steil dan de Kehlstein, zo dacht ik tenminste in eerste instantie.

Little did I know…

Zondagmiddag werd gebruikt om de buurt een beetje te verkennen, waarbij we ontdekten dat de Salzbergstrasse na ongeveer 2 kilometer ook afgesloten was, vanwege herstelwerkzaamheden.

Deze aanloop naar de Kehlsteinstrasse heeft ook bloedverziekende percentages van 24% en meer, maar daar kon ik dus maar voor een klein stukje van ‘genieten’.

Op de kaart zag ik dat een andere aanvoerroute via de Scharitzkehlstrasse liep, dus die zou ik dan maandag als eerste gaan beklimmen.

Wist ik veel dat je dan eerst de Vorderbrandstrasse over moest. Althans, dat zag ik wel op de kaart, maar daar staan geen percentages bij…

Rit 1

Toen ik maandagochtend dus op de fiets het dorp uitkachelde (afdaling) en na 300 meter over de Königseeer Strasse nog geen 5 minuten later linksaf de Vorderbrand opreed, stond ik meteen geparkeerd, aangezien de Garmin gelijk percentages tot 24% aangaf.

Bovendien was het niet eens zulk slecht weer, maar ik was gekleed voor de heersende temperatuur van plm. 10 graden en die lange kleding maakte het er niet makkelijker op. Afijn, na een behoorlijke worsteling met de zwaartekracht – onderbroken door maar liefst 3 korte stops om even op adem te komen – kwam ik uiteraard uiteindelijk wel boven.

Om daar tot de ontdekking te komen dat de Scharitzkehlstrasse richting de Kehlstein gewoon weer lekker naar beneden liep en dat die vanaf de aansluiting daarop evengoed afgesloten was…

Ja, ik was goed voorbereid deze keer – mijn fixatie voor de Kehlstein en de noodzaak om te improviseren kwamen hardhandig in aanraking met elkaar.

Ik ben nou eenmaal niet zo handig in het ‘lezen’ van hoogtelijnen op die mooie stafkaarten – ik houd het liever bij de online profielen, waardoor ik dan ook regelmatig volledig uitgeput bij een klim aankom, omdat de weg ernaartoe al een bergetappe op zich is.

Maar ja, de kop was eraf en ik reed via de Obersalzbergstrasse en de Auerstrasse een rondje terug naar Berchtesgaden.

Details

Rit 2

’s Middags ging het weer terug naar Unterau voor een rondje Rossfeld (Höhenring- of Panoramastrasse). Die ziet er al een stuk minder gemeen uit, maar is dan ook wel behoorlijk langer. En ook hier geldt dat ‘minder gemeen’ nog steeds betekent dat je percentages boven de 20% mag verwachten.

Zeker de aanloop vanuit Unterau is een bijtertje…

De fietser mag zich uiteraard gewoon gratis omhoog worstelen richting het spectaculaire uitzicht op de top, de automobilist is €4,60 kwijt (plus €1,90 per extra passagier). Onderweg werden de sneeuwwallen steeds hoger, maar de temperatuur was niet onaangenaam.

De afdaling daarentegen vergde wel enige aanpassing qua kleding, want dát was wel een ijskoude ervaring, hoewel de weg er prachtig bij lag.

Details

Rit 3

Voor dinsdag was er slecht(er) weer aangekondigd en aangezien het ’s ochtends gewoon droog was, stapte ik op de fiets voor een rondje over de Schwarzecker Strasse (Hochschwarzeck).

Deze ligt aan de andere kant van Berchtesgaden, startend in Ramsau.

Op het profielkaartje hiernaast  kun je zien dat je toch weer boven de 1.000 meter komt. En ook hier gaat het met best aardige percentages van meer dan 12% omhoog.

De mooiste haarspeldbochten zitten trouwens in het 2e stuk, de laatste pakweg 2,5 kilometer vanaf waar je de Alpenstrasse afslaat de Schwarzecker Strasse in.

’s Middags regende het inderdaad pijpenstelen en gingen we lekker shoppen in het dorp…

Details

Rit 4

De woensdag bracht het beloofde mooie weer, hoewel het snel duidelijk werd dat het iets mooier zou worden dan voorspeld (is het ooit dan eens wel goed?).

Ik besloot de Vorderbrand nog eens met een bezoek te vereren, want een revanche match was toch wel het minste.

Ik was dit keer dus wel voorbereid en reed eerst ruim 10 kilometer warm, via Schönau en Königsee.

En ja hoor: de Vorderbrand Strasse werd zonder noemenswaardige tegenstand overwonnen – ’t blijft een flinke uitdaging, maar als je weet wat je te wachten staat, is het al makkelijker te doen.

(Noot: die Zoncolan staat dus met stip bovenaan mijn ‘revenge list’, want die fietste de idioot in mij ook op het heetst van de dag op, bij 37 graden, terwijl ik ‘m alleen maar op papier had gezien.)

Hierna ging het via dezelfde route als maandag terug richting Berchtesgaden, maar ik pakte wel de eerste pakweg 2 kilometer – tot aan de Rennweg – van de Salzbergstrasse mee.

Ook hier met de neus op het voorwiel af en toe, omdat je anders achterover keilt…

’s Middags gingen we naar Salzburg, zogenaamd voor een snufje cultuur, maar aangezien ik al vaker in Salzburg ben geweest, ging ik alleen maar mee voor de Sacher Torte bij Café Sacher aldaar.

Details

Rit 5

Donderdag stond eerst de Schwarzecker Strasse weer op het menu, maar wel met 2 extra rondjes over de Silbergstrasse en (vooral!) de Vierradweg.

Daar – en ook op de bij de eerste passage meegepakte Punzenweg – moet je echt uitkijken dat je niet omdondert. Terug de doodlopende Puntzenweg af is bovendien nog linker, want de afdaling is gelijk aan de beklimming, met percentages van 34%.

Details

Rit 6

In de middag werd de Rossfeld Strasse in omgekeerde richting bedwongen. Ook hier werd een extra lusje ten opzichte van de 1e keer aangeplakt. Na de eerste steile klim vanuit Unterau werd bij de splitsing (Rossfeld – Obersalzberg) eerst linksom via de Scheffauerstrasse en de de Zillstrasse naar Hallein gereden.

Dat die weg voornamelijk bergafwaarts ging, had ik dus ook niet gezien, met als gevolg dat ik vanuit Hallein alweer onverwachts een pittige klim voor de kiezen kreeg via Bad Dürrnberg terug naar Oberau.

De temperatuur was inmiddels ook opgelopen naar waarden boven de 30 graden, hoewel die op het tolstuk van de Rossfeld – richting de 1.600m – wel aangenamer werd. Maar het uitzicht boven was nog mooier dan de 1e keer…

Details

Rit 7

Vrijdag rustdag? Ik dacht het niet! Ik had me wel voorgenomen om 1) meer kilometers aan één stuk te maken ipv. terug naar Berchtesgaden te rijden voor de lunch en 2) het qua beklimmingen i.c. hoogtemeters wat rustiger aan te doen…

Dus was er grofweg een route gepland, die in grote lijnen vrijwel het hele Berchtesgadener Land omcirkelde (m.u.v. het in het algemeen voor iedereen en zeker voor racefietsers ontoegankelijke Nationalpark in het zuiden).

Ik reed uiteindelijk maar een paar keer (goed) verkeerd, waarbij het alleen wel erg jammer was dat ik de route naar de Gaisberg nabij Salzburg niet wist te vinden. Het eerste veelbelovende stuk vanuit Glasenbach vond ik wel, maar daarna werd een ‘afslag’ (Oberwinkl) gemist en kwam ik uiteindelijk in Heiligenstein bij de Wiestalstausee uit.

Verder was het best een mooie, pittige en vooral zeer warme route. Ook in de buurt van Türk reed ik verkeerd en kwam in plaats van in Grödig eerst in Walserberg terecht, met als gevolg een extra lusje terug. Maar eenmaal in Grödig werd daar de geplande lunchstop gehouden en werd een lekkere tosti bij de plaatselijke bakker genuttigd.

Het 2e deel van de route werd afgelegd bij temperaturen van dik boven de 30 graden en dat begon zijn tol te eisen. De aangelengde (sport)drankjes komen je op een gegeven moment ook de neus uit en op alleen water red je het niet.

Ik vermoed dat ik daardoor te weinig vocht binnen heb gekregen en de al bekende klim vanuit Hallein (waar het bovendien in het dorp ook nog eens behoorlijk spoorzoeken naar de juiste weg terug was), viel dan ook vies tegen.

Maar vanaf Oberau gaat het gelukkig naar beneden en na dik 115 kilometer zette ik de fiets weer in het appartement in Berchtesgaden.

Details

Rit 8

Zaterdagochtend een rondje Berchtesgaden in de vorm van een soort ‘platgeslagen acht’.

Gaandeweg de rit moest ik erkennen dat het er wel een beetje opzat voor deze hoogtestage; de hitte van de afgelopen dagen – met ook vandaag weer temperaturen van boven de 30 graden – en natuurlijk de al geleverde inspanningen begonnen al snel in de benen te slaan en ik moest de min of meer voorgenomen laatste ronde over de Rossfeld Strasse laten vervallen.

Na de slopende klim vanuit Unterau ging ik, in plaats rechtsaf van de Rossfeld Strasse op,  rechtdoor de afdaling richting Hallein in en daar pakte ik de omgekeerde route van donderdag (rit 6) over de Zillstrasse (32% wat ik mij in omgekeerde richting niet als zodanig herinnerde, hoewel ik nog wel wist dat het steil was) en de Scheffauerstrasse weer terug richting Unterau.

Puf voor een extra inspanning (bijvoorbeeld de Salzbergstrasse) had ik werkelijk niet meer en met een vaag ‘misschien vanmiddag nog’ tufte ik terug naar huis.

’s Middags lag ik na de lunch eerst een uurtje of anderhalf voor pampus op de bank en daarna gingen we lekker naar het dorp om een terrasje te pakken.

Details

Conclusie

Op woensdag verzuchte ik dat als de Alpe d’HuZes ‘vandaag zou zijn geweest’, dat ik er een hard hoofd in zou hebben gehad.

Uiteraard was het – is het – nog niet zover en als het wél AD6 dag was geweest, dan had ik vast weer andere krachten weten op te roepen.

Maar toch, de oude ben ik nog lang niet en zelfs die was er niet zeker van dat hij de uitdaging tot een goed einde zou weten te brengen…

Laten we echter niet vergeten dat ik behoorlijk gehavend ben geraakt en het onontkoombaar is dat ik achterstand heb opgelopen.

Anderzijds werd in de prachtige omgeving van het Berchtesgadener Land geklommen op hellingen die flink zwaarder zijn – qua percentage – dan de Alpe d’Huez.

Ondanks de best wel stevige pijn tijdens het klimmen, die naarmate de klim en/of de dag vorderde heviger werd, stapte ik toch 6 dagen achter elkaar steeds weer op de fiets voor nog een rit op zoek naar (trainings)hoogtemeters.

Weer moest ik ervaren dat de Beierse Alpen eigenlijk voornamelijk een wandel- en moutain bike paradijs zijn.

Voor de racefietser is de gemiddelde klim gewoon te steil om nog comfortabel klim-kilometers te kunnen maken. Desondanks is het er prachtig fietsen en kun je jezelf ’troosten’ met de gedachte dat de Alpe dan wel een eitje moet zijn.

Wellicht, maar 6x dat ding op is echt van een heel ander gehalte; ik heb inmiddels best de nodige ervaring in het (hoog)gebergte, dus ik denk dat ik weet waarover ik praat.

Ik had ditmaal als kleinste verzet een 30×25 gemonteerd, maar voor de AD6 ga ik toch kijken of ik er een 30×28 of nog kleiner op kan krijgen.

Misschien overdreven klein, omdat ik ook uit ervaring weet dat bij een percentage van gemiddeld dik 8% zoiets eigenlijk niet nodig is.

Maar aangezien je 79 kilometer en dik 6.400 hoogtemeters aan dat percentage moet overbruggen, zijn de gangbare normen van weinig waarde.

En ik heb liever nog wat over dan dat ik niet kleiner heb en dan om zit te kijken of ik soms lek ben gereden, mijn rem misschien aan loopt of  dat er iemand aan m’n fiets hangt…

Over dik twee weken een nieuwe stage, dit keer wel in de ’target zone’ omdat we dan vlakbij Val Thorens zitten. Als de passen (met name de Madeleine) open zijn, kan dan ook eens echt de Alpe d’Huez opgefietst worden.

Na afloop van die stage weet ik dus meer, maar dan is het ook nog maar twee weken tot D-Day.

Totaal gereden kilometers: bijna 410 met tussen de 9.000 (Garmin) en 12.000 (Strava) hoogtemeters.

Een gemiddeld klimpercentage is lastig te bepalen, omdat er veel door de dalen gereden werd en bijvoorbeeld de rit van vrijdag relatief weinig hoogtemeters telde.

Ik schat dat de hoogtemeters zijn gemaakt in pakweg 120 kilometer klimmen, hetgeen dan neerkomt op een gemiddelde van 7,5% (de 10% die Strava dan geeft, lijkt me toch wel wat overdreven – Strava is sowieso vaak veel “optimistischer” in het berekenen van hoogtemeters)…