Verslagen – allemaal in het Engels op bikerebel.com – van mijn beklimmingen van de Gavia in 2011 hier (vanuit Bormio), hier (vanuit Legno), van de 9e etappe (beide kanten in één rit) in de Giro van 2015 hier en de Giro van 2020 hier (beide kanten en vanuit Bormio anderhalve keer, maar niet in één rit 😎).
De Gavia is bijna ieder jaar wel opgenomen in de Giro en is dan vaak ook de Cima Coppi, en met zijn 2.621 meter dan het dak van die ronde, als de Stelvio er niet ook in zit tenminste. Legendarisch vanwege de etappezege van Erik Breukink in 1988 en de beruchte ‘busrit’ van Johan van der Velde in diezelfde etappe.
Je doet er – net als voor de Stelvio – goed aan om je te informeren over de weersomstandigheden op hoogte, voordat je aan deze klim begint. Zelfs bij mooi weer – in het dal – is het in de bovenste helft vaak behoorlijk koud en winderig.
Bormio
Deze klim is het onregelmatigst en het langst: bijna 26 kilometer met 1.400 hoogtemeters. Steil, heel steil, vlak, soms zelfs korte afdalingen zitten er in. Je kunt hier behoorlijk stuk gaan als je niet tegen ritmeveranderingen kan…
Tot aan Santa Caterina Valfurva is het op een paar korte(re) stukjes na, vooral “glooiend”. Vanaf daar begint het moeilijkste – en mooiste – stuk en is het nog 13,5 kilometer (met bijna 900 hm).
Je gaat eerst een stuk door beschut terrein, met veel bomen en ook haarspelden met mooie vergezichten. Bij kilometer 18 krijg je nog één keer een kans om het dal in te kijken richting Valvurfa, daarna loopt het met een grote bocht naar de andere kant, vanwaar het nog een paar kilometer redelijk rechtdoor loopt richting de top.
Dit laatste stuk kan – net zoals op de Stelvio vanuit Bormio – een behoorlijke aanslag op je plegen als het koud is en er een snijdende wind op kop staat. Refugio Bonetta op de top is wel altijd lekker warm en knus.
Wil je daarna afdalen richting Ponte di Legno, wees dan wel erg voorzichtig. Het wegdek ligt er beroerd bij, het is onoverzichtelijk bochtig, behoorlijk – en vaak eng – smal en de soms gapende afgrond wordt afgeschermd met niet veel meer dan een soort ‘kantelen’ van 30, 40 cm hoog. Ook de stikdonkere tunnel, zo’n 3,5 kilometer onder de top, zal je wel even in de remmen doen knijpen…
Profiel op ClimbByBike
Video van the Col Collective
Ponte di Legno
Vanuit Ponte di Legno wacht je de zwaarste klim, hoewel korter dan die vanuit Bormio – bijna 17,5 kilometer en dik 1.350 hoogtemeters.
Na een niet overdreven moeilijke, maar wel soms pittige aanloop, zit verreweg het moeilijkste stuk hier in de passage door de bossen, waar de percentages oplopen op tot 16%. Maar ook daarna – en zeker in het eveneens vaak koude en winderige bovenste deel – krijg je eigenlijk nergens de kans om een beetje op adem te komen.
Na een kilometer of 14 rijdt je door een niet verlichte tunnel van zo’n 500 meter – je doet er niet onverstandig aan om daar de fietslampjes maar aan te doen, want aangezien het 9% omhoog loopt, zul je er wel niet doorheen vliegen… Hierna volgen de laatste 3 – 3,5 kilometer met de mooiste uitzichten – let op als je daarvan geniet, want het is er dus erg nauw en bochtig en het wegdek is er slecht.
Profiel vanuit Legno op ClimbByBike
Video van the Col Collective